Donderdagmiddag waren nog enkele spelers op advies van Little en Twan richting een uitstekende massagesalon gegaan. Een goede ontspanningsmassage voor de belangrijke wedstrijd om de 5e plaats tegen Letland zou de spelers het juiste gevoel moeten geven.
Vrijdag, de laatste dag van het WK, waar de beslissingen zouden gaan vallen in de medaillegroep. Voor ons de laatste wedstrijd om het WK met een overwinning en een goed gevoel proberen af te sluiten. We mochten weer eens een keer uitslapen. Om 08:00 uur was het ontbijt, om vervolgens om 09:15 uur richting het Rekord stadion te rijden. Eenmaal aangekomen stonden weer horden vrijwilligsters te wachten op het Nederlands team. De meeste jonge spelers waren immens populair bij het Russische vrouwvolk. Iedereen begon aan de warming up, behalve Jordan Braam, die een schorsing van één wedstrijd uit moest zitten in verband met zijn rode kaart. Door deze schorsing blijft Jordan tenminste nog voor een jaar op 99 interlands staan. Hij is wel in goed gezelschap van good old Johan, Iron Fist, Kuhnen.
Voor onze wedstrijd floot de Nederlandse linesman Bas van Meijel de wedstrijd tussen Tsjechië en Japan. Bas heeft verschillende wedstrijden moeten fluiten dit WK. Hij heeft het behoorlijk moeilijk gehad tijdens al deze wedstrijden, Niet met fluiten, dat ging prima. Alleen het communiceren in al die vreemde talen is niet makkelijk. Als je veel te vertellen hebt, dan kan een wedstrijd dus lang duren. Gelukkig zag hij ons gelijk na de wedstrijd. Hij wist ons in no time bij te praten.
Het was heerlijk bandyweer, met een temperatuur van -8 graden en een fris briesje. Om exact 11:00 uur blies de scheidsrechter voor de start van de wedstrijd. Ruim na het begin van de wedstrijd was de omroeper eindelijk klaar met het opnoemen van alle spelers. Vooral over de naam van Sam wist hij zijn tong te breken. Nederland begon weer sterk aan de wedstrijd met verschillende mooie aanvallen en een paar grote kansen. Het was echter Letland dat de score opende in de 6e minuut. Een hoge bal, of was het een mislukte pass ging over onze keeper Tomislav Hrelja heen in de uiterste hoek. Een domper voor Nederland. In de 9e minuut deed Letland Nederland nog wat meer pijn, zij scoorden de 0-2. De assist kwam op naam van onze eigen Steel, die de bal zomaar meegaf aan een Letse aanvaller. Gelukkig liet Nederland het hoofd niet hangen en na een kwartier scoorde Twan Hengst op aangeven van Remo Speijers uit een corner de aansluitingstreffer, 1-2. Nederland drukte door en kreeg verschillende kansen. Eén daarvan was van Joris Vriezen, maar die werd onderuitgehaald. Een spectaculaire val als gevolg. De scheidsrechter riep echter Joris naar zich toe. De scheidsrechter heeft Joris op vrij duidelijke wijze verteld dat hij een overdreven schwalbe maakte. In de 24e minuut gaf Sam Rouppe een strakke pass op Stephan de Brok, die de 2-2 scoorde. Met een gelijke stand de kleedkamer in gaan voor de pauze is een goed gevoel na een 0-2 achterstand. Maar daar dachten de Letten duidelijk anders over, nog geen minuut na de 2-2 legden de Letten de bal achter doelman Hrelja neer en moest Nederland de kleedkamer in met een 2-3 achterstand.
Jammer genoeg was er weinig publiek op de wedstrijd afgekomen, maar onze Russische fan Roman was weer wel van de partij in zijn oranje kloffie. De 2e helft was alles of niets, Nederland moest en zou de 5e plaats halen. William Barelds scoorde in de 2e minuut van de 2e helft de 3-3. Het spel ging op en neer en de Letten werden vermoeider. Maar ondanks de vermoeidheid van de Balten, scoorde zij in de 39e minuut de 3-4. Dit keer met een puntgave assist van Bou, die per se voor zijn broer op de topscorerslijst wilde eindigen. Nederland had nog 20 minuten om de wedstrijd naar hun kant te trekken. Vlak voor tijd scoorde Mees van Wijchen vanuit een corner de 4-4, een “sudden death” verlenging zou de beslissing moeten brengen. Na een korte pauze kon de verlenging beginnen. Nederland kreeg een corner in de 2e minuut. Deze werd echter tegengehouden door de Letse verdediging. Maar gelukkig stond “little “Stefan Geenen op de juiste plaats om in de rebound via een venijnig schot het gaatje in de defensie af te straffen. De wedstrijd was gelijk afgelopen. Nederland won zijn laatste wedstrijd met 5-4 en de 5e plaats was een feit. Niet het resultaat waarvoor we naar Irkutsk gingen, maar wel het gevoel van de beste van de rest te zijn. Speler van de wedstrijd werd Tomislav Hrelja, die een aantal sublieme reddingen had met zijn legguards. De persconferentie na de wedstrijd duurde iets langer dan normaal. Een groot compliment was dat Tomislav, die een maand of 2 geleden voor het eerst in een bandydoel stond, een uitnodiging kreeg om bij Baikal Energy uit Irkutsk op trainingskamp te gaan.
Terug in het hotel was de lunch een grote verrassing. Voor het eerst kregen we een buffet en kon iedereen verschillende Russische gerechten proeven. Na de lunch de laatste teambespreking, hier werd “Steel” Stephan den Brok in het zonnetje gezet. Stephan had ook zijn 100e wedstrijd gespeeld voor het Nederlands team. Als commentaar gaf hij dat het toch mooi was om alleen deze trofee in ontvangst te mogen nemen in plaats van deze euforie te moeten delen met een andere speler. Jordan kreeg als troost een poloshirt van Letland. Helaas heeft hij het shirt niet tot Nederland schoon weten te houden. Het is te hopen dat alle vlekken er nog uit gaan in de was.
Ook werd ons koffertje Anya in het zonnetje gezet voor haar inzet voor het Nederlands team. Zij kreeg uit handen van onze opperbobo Frank een trofee van het team en een boek over Nederland in het Russisch.
Na deze officiële gebeurtenissen kon er wat drank gekocht worden. Immers gedurende het toernooi mocht er geen alcohol gedronken worden. Om 16:15 uur was het tijd voor de rookie challenge. 2 Nieuwe spelers moesten eraan geloven; keeper Tomislav Hrelja en onze nieuwe Noorse Nederlander Mikkel Havig-Gjelseth. In mooie outfits moesten zij buiten een parcours afleggen in de sneeuw. Aangemoedigd door het team en enkele belangstellenden won Mikkel overduidelijk de challenge. In de avond was het afsluitende banquet. Er was wel een tijdelijke drooglegging totdat de Russische gouverneur was vertrokken. Helaas was de drooglegging te kort voor enkele spelers. Het banquet werd omgeven door Russische zang en dans en natuurlijk wodka, wijn en water. Ook werden hier de individuele prijzen uitgereikt. Jammer genoeg is er geen prijs in de wacht gesleept door Nederland. Na het banquet gingen de coach en de spelers die richting Scandinavië moesten gelijk naar bed. Zelfs feestvierder Bou ging niet even mee op stap. Wat verkering al niet doet. Om 03:30 uur in de ochtend moesten zij al richting vliegveld. De rest van het team kon nog gaan stappen tot de late uurtjes In Irkutsk. Wij hoefden pas om 07:45 uur met de bus richting vliegveld. Dat was ook al moeilijk te halen voor sommige spelers. Eenmaal op het vliegveld was het afscheid nemen van ons koffertje en kon het eerste stuk van onze reis beginnen. Een vlucht van 6 uur bracht ons naar Sheremetyevo airport in Moscow. Hier hadden we 3,5 uur de tijd voor onze overstap en traditionele hamburger bij “Thank God It’s Friday”. Annet, ons koffertje uit Ulyanovsk (Rusland, 2016) kwam nog even langs op het vliegveld. Jammer genoeg waren de meeste spelers al gelijk door de douane gegaan en konden alleen David, Frank en ondergetekende haar begroeten. Het laatste deel van de reis kon beginnen en om 4 uur Nederlandse tijd landden we op Düsseldorf airport.
Het WK was over. Een tegenvallende 5e plaats. Wel een mooi WK met alleen maar spannende wedstrijden in een gastvrije stad en met veel leuke herinneringen. Volgend jaar gaan we zeker weer voor een medaille. Dat zal dan eind februari 2021 worden in Syktyvkar, Rusland.
Namens Jordan, Bou, David, Joris, Jostein, Lars, Stefan, Mees, Mikkel, Stephan, Pepijn, Remo, Sam, Sverre, Thomas, Tomislav, William, Twan, Thomas (coach), Hans, Frank, Will, Pål en Vladipeer bedankt voor jullie support en berichten.
до свидания и увидимся в следующем году! (Tot ziens en tot volgend jaar)
Vladipeer