Privet trouwe lezers van deze blog,
Op het moment dat ik deze laatste blog schrijf over dit WK wachten we op onze volgende vlucht op Moscow airport.
Gisteren was de dag van de medailles, de laatste 4 teams streden om goud, zilver, brons of helemaal niets. De rest van de teams die de finale dag niet hebben gered waren een dag ervoor al uitgespeeld. De wedstrijd om de bronzen plak ging tussen de 2 rivalen Nederland en Hongarije. De eindstrijd voor de gouden plak ging tussen Estland en Letland. Onze wedstrijd om de 3e plaats begon om 4 uur plaatselijke tijd. Dopsky was nog niet hersteld van zijn blessure, dus deed hij jammer genoeg niet mee.
Nederland mocht de bal uitnemen en kreeg al gelijk een kleine kans. Hongarije kwam met een tegenaanval, waar een corner uitkwam. Deze werd niet benut door de Hongaren. In de 11e minuut werd de bal door de Russische scheidsrechter op de penaltystip gelegd, het schot in de rechterhoek werd nog wel aangeraakt door Vladipeer, maar daar heb je helemaal niets aan als deze dan ook nog in het doel beland. 20 Minuten later scoorden de Hongaren de 2-0. Nederland kreeg kansen en speelde met veel overgave. In de 39e minuut kreeg ook Nederland een penalty, natuurlijk scoorde onze penaltykiller Stephanov den Brok met een dodelijk Kalesnikovschot de 2-1. Vijf minuten voor de pauze vergrootten de Hongaren de score naar 3-1.
Na de pauze kwam Hongarije op een 4-1 voorsprong, Nederland had deze snelle goal niet verwacht, een domper. Maar we bleven vechten voor de aansluiting. Een paar straffen tegen Nederland speelden ons wel parten, Hongarije pakte hiermee het voordeel en breidde de score uit. Nederland kreeg nog wel een penalty, maar deze scheerde vlak over de lat in het verkeerde net, het net achter het doel. Ondertussen had Johan Kuhnenov zijn 3e straf gekregen, wat automatisch een enkeltje richting kleedkamer betekende. Een paar minuten later gebeurde datzelfde met Jordan Abraamovicz, die Johan graag gezelschap wilde houden in de lege kleedkamer. Jordan dacht zonder strafminuten het toernooi te beëindigen, maar die droom viel in duigen in de laatste wedstrijd. De eindstand was 9-1 voor Hongarije, een tegenvaller voor het team. We hadden gehoopt op die mooie bronzen plak.
Nederland heeft wel zijn oorspronkelijke doel bereikt om weer in de hoogste regionen te spelen in de B-poule. Een medaille was niet haalbaar gezien de laatste 2 wedstrijden. Zeven wedstrijden in zes dagen is waarschijnlijk iets teveel geweest.
Weer terug in het hotel, wel met een tussenstop bij een winkel om wat alcoholische versnaperingen te kopen (gedurende de week wordt er niet gedronken door het team), was het tijd om even bij te komen en voorbereidingen te treffen voor de “rookie challenge”. De 8 rookies: gebroeders Blegeltjov, Thomica Jeukov, Joost van Wijchmentov, Remo Speijerovskyn, Frank Wildthingsky, Sem Cornelivicz en Joris Vriezenov zullen deze helse challenge moeten gaan doorstaan. Geheel verkleed zoals het hoort, Roy Donderspak, Boratpakje, en nog wat speelse sexy pakjes, begonnen ze in 2 groepen aan de challenge. Als eerste een glas wodka atten en de uitrusting aantrekken, en wederom een glas wodka nuttigen.
Daarna moesten de Blegeltjovs in hun Roy Donderspakje 10x om een bandystick heen draaien en dan naar het eind van de gang heen en weer rennen. De muren werden flink geraakt in hun poging dit te doen. Frank en Remo moesten buiten bij -18 graden van een sneeuwhelling af glijden naast het hotel. Daarna weer een glas wodka nuttigen en als laatste moesten Joris en Sem een bidon gevuld met een drankje, wat ze van te voren niet wisten wat het was, zo snel mogelijk nuttigen. Het bleek gewoon pure cola te zijn, dus geen probleem voor deze jonge rookies. Het geheel werd door de vele vrouwelijke vrijwilligsters van het WK gade geslagen onder grote hilariteit, nog nooit hadden ze zoiets gezien.
Toen iedereen weer in hun banketkloffie (spijkerbroek en witte blouse) was gehesen werden onze 2 koffertjes, Nadia en Marina, naar de 9e verdieping gehaald voor een bedankje.
De dames hadden als eerste een verrassing voor ons, een zelfgemaakte taart met geschreven teksten erop over uitspraken en gebeurtenissen rond het Nederlands team. Ook hadden ze een filmpje gemaakt op YouTube over het “beste team” van het WK, HUN Nederlands team wel te verstaan (link naar filmpje). Gezamenlijk werd er meegezongen met het filmpje; We are the Champions. We waren natuurlijk geen kampioen, maar voor Nadia en Marina waren we wel hun kampioenen. Johan onze captain, nam het woord en bedankte onze 2 koffertjes voor hun werk voor het Nederlands team in de afgelopen week. Een lach en een traan bij de dames.
Op naar het banket, deze werd in het hotel gehouden. Bij binnenkomst stonden er lange rijen tafels met eten, wodka en wijn. Geen stoel te bekennen, dus een staand banket. Eerst werd er traditiegetrouw geproost door het team met een glas wodka. Daarna konden we de versnaperingen tot ons nemen. Goud en zilver waren al uitgereikt op de ijsbaan, alleen het brons moest nog aan Hongarije gegeven worden, dat werd op het banket gedaan. Toch wel pijnlijk want iedereen wilde deze mooie medaille wel om zijn nek hebben hangen. Na wat Russisch cultuur, zang en dans, was het tijd voor de beste spelers van het WK. Als beste verdediger van het WK werd Stephanov den Brok uitgekozen. Een terechte uitverkiezing!! Hij speelde elke wedstrijd top, dat werd natuurlijk ook door alle anderen gezien. Een klasse apart.
Nadat Stephanov zijn trofee overhandigd had gekregen was het tijd om met zijn allen te gaan stappen in Khabarovsk. Alleen Joris, Frank en Remo gingen niet mee. Remo was wat grieperig, wilde geen risico nemen voor de lange terugreis. Aangekomen in Club Mojo, moesten we 7 verdiepingen met de trap naar boven, geen fijn gevoel na 7 wedstrijden. Een sjieke tent, alleen weinig volk. De bandypolice, Rick, betaalde het eerste rondje en ook zijn laatste want de boetepot was daarna geheel leeg. Omdat er weinig te doen was gingen sommigen naar een andere tent toe, uiteindelijk is iedereen naar de andere tent gegaan: Crossroads. Daar aangekomen was er live muziek van een rockband. Een gezellige avond, nog getuige geweest met zijn allen van een Russische bitchfight. Toch wel geinig, haren trekken, oorbel trekken, waterpijp gooien, twee uitsmijters die het proberen te sussen. Onze bandypolice hield zich er gelukkig buiten.
Dan is het de dag van vertrek, volgens traditie weinig mensen op het ontbijt. Met mijn roommate wel wezen ontbijten, pannenkoekje (normaal was die schaal al op), sapje en een eitje. Om 12 uur was het richting de bussen, bijna alle teams moesten met hetzelfde vliegtuig mee richting Moscow. Het inchecken ging chaotisch, zoals altijd als je met zoveel teams op een klein vliegveld wilt inchecken. Maar het is dan toch gelukt, om 15:00 uur accelereerde de Boeing 777 over een besneeuwde startbaan om aan het einde van de baan het luchtruim te kiezen. De matige sneeuwstorm die we hadden bij het vertrek zou in Nederland al flink voor vertraging gezorgd hebben. Remo was nog steeds niet opgeknapt, hij werd alleen maar zieker.
De stewardessen van Aeroflot kwamen elk half uur vragen hoe het met hem ging en brachten hem de nodige medicijnen. Ook de temperatuurmeter die hij kreeg belandde gelijk in zijn mond, niet wetende waar deze daarvoor het menselijk lichaam had verlaten bij iemand anders. De vlucht was rustig verlopen, 7,5 uur later was de landing op Moscow airport een feit. Vier uur wachten, afscheid nemen van onze Zweedse coach en de Blegeltjovs. Remo lag ondertussen met 40+ in een kamertje bij de medische dienst. Met deze temperatuur mocht hij niet gaan vliegen, dus een injectie met een probaat middel moest hem er boven op helpen, dat uiteindelijk ook lukte om de temperatuur te verlagen. Tegen 21:00 uur Nederlandse tijd landde het Nederlands team op Duitse bodem. Nog even in de bus richting Nijmegen en iedereen kon dan na een zeer lange reis weer naar zijn eigen bed.
Het toernooi is ten einde, 4e plaats, promotie naar het bovenste gedeelte van de B-poule. Een paar woorden/zinnen die deze week samenvatten: vechten voor elkaar, gezelligheid, gaan tot het uiterste, trots, 2 fanatieke koffertjes, veel toeschouwers bij onze wedstrijden (bij 3 wedstrijden meer dan 2000 toeschouwers), zingende kinderklas die onze harten deed smelten, pijnlijke laatste 2 wedstrijden, vermoeide lichamen en last but not least; een echt team!
Het was weer een waar genoegen om jullie onze belevenissen te laten meemaken via social media. De vele reacties deden ons goed 10.000 km verder. Namens Thomas, David, Eric, Filip, Rens, Jordan, Stephan, Sem, Stefan, Rick, Sander, Twan, Johan, Remo, Rick, Frank, Joris, Michael, Peer, Perry, Joost en Frank bedankt voor jullie support!
Misschien tot volgend jaar op het WK in Ulyanovsk in Rusland
Vladipeer